ROZDZIAŁ 2

„ROZDZIAŁ 2”

… babcię Eleonorę zemdlałą na kanapie. Olivia z przerażenia krzyknęła tak głośno, że Milton

aż się przestraszył. Blondynka znieruchomiała, nie mogła nic zrobić! Czuła się jakby nogi miała przyklejone do podłogi. Milton wiedział, że dziewczyna mu w niczym nie pomoże, był zdany na samego siebie. Szybko sprawdził babci tętno i odetchnął z ulgą.

-Olivko, twoja babcia żyje, ona tylko zemdlała! – odpowiedział chłopak dumny z tego co
zrobił.

-O Boże!!! A ja tak się przejęłam! UFFF – odetchnęła z ulgą i szybko wzięła mokrą ściereczkę, by ocucić babcię.

 - O Olivka!!! – kobieta otworzyła oczy i sztucznie się uśmiechnęła – Czy już wiesz?

- O co ci chodzi babciu, czyżby coś się stało? A tak, o sorki to jest mój kolega Milton, przyszliśmy na obiad, ale chyba go nie ma?

- Nie obiadu nie ma i nie będzie! Muszę z tobą porozmawiać! A ty chłopcze idź do domu, bardzo ciebie przepraszam, posiłku  nie będzie, pewnie jesteś głodny! – pospiesznie odpowiedziała.

- Nie ma problemu, przyjdę kiedy indziej! Cześć Olivio, milo było ciebie poznać!  - pożegnał się.

-Mnie też! Papa – uśmiechnęła się i pomachała mu na pożegnanie.

Po jego odejściu babcia nie wiedziała co powiedzieć, miała bardzo dziwny wyraz twarzy i lekko przejęła Olivię. Nic nie mówiła, a dlatego że blondynka była lekko zdenerwowana rozpoczęła rozmowę:

-Babciu, co chciałaś mi powiedzieć, czy coś się stało? – spytała zaciekawiona dziewczyna.

- Kochanie… posłuchaj, yyyy, muszę… ci coś, yyy, powiedzieć! – zacinała się babcia nie wiedziała jak to powiedzieć. Nie mogła walnąć prosto z mostu, bo to doprowadziłoby wnuczkę do rozpaczy, więc postanowiła dobierać najodpowiedniejsze słowa, tak jakby mówiła do małego dziecka.

- No dawaj babciu! Mów, co się stało – powiedziała zniecierpliwiona Olivia.

- Olivko, nie spieszmy się, nie stój tak nade mną! Usiądź – w tym momencie wskazała na wygodny biały fotel. Blondynka zrobiła co kazała.

- Wiesz o tym, że twoi rodzice wyjechali wczoraj do znajomych… - opowiadała babcia, a Olivia przytakiwała – nie wrócili wczoraj, więc myślałyśmy, że zostali na dłużej u nich…

- Hej, hej, hej babciu przystopuj! Jak to myślałyśmy? – spytała z niedowierzaniem

-Daj mi dokończyć! Myślaśmyśmy, że zostali dłużej u nich, ale ja nie mogłam zasnąć i gnębiła mnie cały czas myśl, dlaczego nie wrócili? Ale dałam sobie spokó, bo pomyślałam, że po prostu bardzo dobrze się bawili… Ale na następny dzień też ich jeszcze nie było! Jeszcze więcej myśli napływało mi do głowy! Okazało się kochanie, mówili w telewizji, że gdy twoi rodzice …gdy wracali…yyyy…- jąkała się babcia.

-Czyżby? Czyżby, oni z tamtąd … nie wrócili?  - dokończyła Olivia gotowa do płaczu!

- Olivko, moja najukochańsza – babcia nie dokończyła tylko lekko potaknęła głową i przytuliła wnuczkę bardzo mocno do siebie.

- A gdzie to się stało? – spytała nie dowierzając.

- Niedaleko domu Rudiego Finka, przepytywał go sierżant Strong, ale tym się nie przejmuj, to nie jest ważne – powiedziała babcia,a Olivia przypomiała sobie smutnego senseja opowiadającego o jakimś zdarzeniu.Ale gnębiło ją jeszcze jedno pytanie:

-Babuniu, a co będzie ze mną? – spytała dziewczyna, ale nie mogła zatamować łez.

- Zostaniesz ze mną! Nikomu ciebie nie oddam, za żadne skarby świata! – odpowiedziała pani Eleonora i przycisnęła do siebie wnuczkę jeszcze mocniej.

Płakały i płakały. Sama nawet nie wiem, czy dniami, czy tygodniami czy latami… cały czas miały w głowie ten dzień i nigdy o nim nie zapomniały.

Na tydzień później odbył się pogrzeb, wszyscy ubrani byli odświętnie w czarne stroje. Kilka dni później babcia i wnuczka zaczęły pakować swoje rzeczy, by sprzedać ogromny dom i przeprowadzić się do normalnego, bez żadnych złoceń, balkonów, czy kolumn, jednorodzinnego domu, niedaleko dojo Bobyego Wasabiego…
_________________________________________________________________________________

Ciąg dalszy nastąpi!

Nudny mi wyszedł wiem, ale co zrobić!

Komentujcie jeżeli chcecie, żeby jutro pojawił się nowy!

10 komentarzy = jutro nowy rozdział

(Taki tam szantaż)

Pozdrawiam

Marysia <3